امدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که افتاده ام از پا چرا
نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب امدی
سنگ دل این زودتر می خواستی حالا چرا
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگراکنون با جوانان ناز کن با ما چرا
وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
این همه غافل شدن ازچون منی شیدا چرا
شور فرهادم به پرسش سر به افکنده بود
ای لب شیرین جواب سر بالا چرا
ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
این قدر با بخت خواب الود من لالا چرا
اسمان چون جمع مشتاقان پریشان میکند
در شگفتم من نمی پاشم زهم دنیا چرا
در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا
شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
این سفر راه قیامت می روی تنها چرا
علی ان شیرخدا شاه عرب الفتی داشته باایندل شب
شب ز اسرار علی اگاه است دل شب محرمسرالله است
فجر تا سینه ی افاق شکافت چشم بیدار علی خفته نیافت
ناشناسی که به تاریکی شب می برد شام یتیمان عرب
عشق بازی که هم اغوش خطر خفت در خوابگه پیغمبر
ان دم صبح قیامت تاثیر حلقه در شد از او دامن گیر
دست در دامن مولا زد در که علی بگدر واز ما مگذر
شال میبست و ندایی مبهم که کمربند شهادت محکم
شبروان مست والای توعلی جان عالم به فدای توعلی
((شهادت امیرالمئمنین علی(ع)را به تمام تبیانی های تسلیت عرض میکنیم.))
ای سفرکرده بیاسوی من و شادبیا پای کوبان بر سر تربت فرهاد بیا ای سفرکرده بیاسوی من و شادبیا هرزمان که غمت در دلم افتادبیا عمر چونبرگ خزان است وعجل همچونسیم فرصتی نیست شتابی کن و چون باد بیا جان شیرین منی تا ز لحد برخیزه ام ای سفر کرده بیا سوی من و شاد بیا
من پذیرفته ام که عشق افسانه است ...
این دل درد آشنا دیوانه است
می روم شاید فراموشت کنم
با فراموشی هم آغوشت کنم
می روم از رفتن من شاد باش!!!!
از عذاب دیدنم آزاد باش
گرچه تو تنها تر از ما می روی
آرزو دارم ولی عاشق شوی
آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخوردهای سرد را
عطر صد خاطره پیچید : یادن آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم ساعتی بر لب آن جوی نشستیم .تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت . من همه ، محو تماشای نگاهت . آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست بر آورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ یادم آید : تو یه من گفتی :- « از این عشق حذر کن ! لحظه ای چند بر این آب نظز کن ، آب ، آیینه ی عشق گذران است . تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است، باش فردا ، که دلت با دگران است ! تا فراموش کنی ،چندی از این شهر سفر کن ! » با تو گفتم : « حذر از عشق !؟ - ندانم
سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم ، نتوانم ! روز اول که دل من به تمنای تو پر زد ، چون کبوتر ، لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی ، من نه زمیدم ، نه گسستم ... » باز گفتم که : « تو صیادی و من آهوی دشتم تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم ، نتوانم ! » اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب ، ناله ی تلخی زد و بگریخت ... اشک در چشم تو لرزید ،
ماه بر عشق تو خندید ! یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم پای در دامن اندوه کشیدم . رفت در ظلمت غم ، آن شب و شب های دگر هم ، نه گرفتی دگر از عشق آزرده خبر هم ،نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم ...بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم
خداوند در درون ماست، نه در سر سجاده و مساجد. وقت با ارزشتان را در جستجوی صحیح خداوند صرف کنید. که این جستجو مقدس است. ابتدا وجودش را در درون احساس کنید سپس آن را مورد ستایش قرار دهید. عبادت کور کورانه نه تنها نتیجه ای ندارد بلکه شما را به دنیایی از سوال منتهی خواهد کرد / نفس حقیقی نیست، وجود خارجی ندارد، نفس همان خود نیست، بلکه نظری است که در باره ی خویش به عنوان موجودی جداگانه داریم، موجودی خاص و مهم، محتاج مصرف و غیره. نفس صرفاً برداشتی است که آن را با خود حمل می کنیم. شما نفس خود نیستید. شما موجودی الهی و روحی جاودانه هستید. شما موجودی ذی روحی هستید که هرگز نه متولد می شوید و نه می میرید, شما انسان بودن را تجربه می کنید. و زمانی که خدا را بشناسید، وقتی بخشی از علم مکانیک آفرینش باشید، به رفیع ترین مراحل زندگی رسیده اید
من به آمار زمین مشکوکم اگر این شهر پر از آدمهاست پس چرا این همه دلها تنهاست؟
.............................................
برای کشتن یک پرنده یک قیچی کافی ست. لازم نیست آن را در قلبش فرو کنییا گلویش را با آن بشکافی. پرهایش را بزن... خاطره پریدن با او کاری می کند که خودش را به اعماق دره ها پرت کند ................................................
در قفس ... من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید ... قفسم برده به باغی و دلم شاد کند ...
............................................برای آنکه به طریق خود ایمان داشته باشیم ، لازم نیست ثابت کنیم که طریق دیگران نادرست است . کسی که چنین می پندارد ، به گامهای خود نیز ایمان ندارد .
(پائولو کوئلیو )